Ik wandel met Jack, de dwergschnauzer, langs de wetering naar de voormalige wielerbaan. Dit is in de jaren uitgegroeid tot een heerlijk parkje waar vooral hondenwandelaars hun hart kunnen ophalen langs de vele slingerpaden. De honden kunnen er loslopen en naar hartelust spelen, hollen en snuffelen. Op weekse dagen is de wandeling naar de wetering, waar Jack ook los kan hollen, al heel mooi. Ik wil vandaag wat meer inspanning, want mijn coronavet moet eraf. Vanmorgen waren de batterijen van de personenweegschaal leeg en dat is misschien maar goed ook.
Probleemloos volgt Jack mij, ook bij het oversteken aan het einde van de wetering, zonder dat ik hem aan de lijn hoef te doen.
Bij de wielerbaan is het grote hek op slot. Niet getreurd, voor voetgangers is het kleine poortje open en wij gaan naar binnen. Jack volgt me op de voet. We hebben het rijk alleen, schijnt het, komt dat door het slot op het grote hek? Ik weet dat defensie hier weleens oefent, dus luister stil of ik schoten hoor, maar het is stil, op de geluiden van de vogels na.
We wandelen de grootste ronde van de wielerbaan, waar we applaus krijgen van een klapwiekende duif, tak-tak-tak, en waar allerlei vogels, groot en klein, met hun roep het ruisen van de wind in de bomen overstemmen. Een witte vlinder fladdert om mijn hoofd. Net als in onze tuin zijn er ook hier opvallend veel vlinders dit jaar. De zon schijnt wit in het water van de slootjes die door het park kronkelen.
Er liggen verbazend veel konijnenkeutels op de paden en mijn voeten zoeken zigzaggend hun weg om de schoenen redelijk schoon te houden. We stappen flink door, zoals mijn gewoonte is, terwijl Jack de afstand meermalen aflegt, omdat er links en rechts gesnuffeld moet worden.
Pas als we weer bij het grote hek aankomen zijn er meer hondenwandelaars. Jack laat de grote hond die hem nadert doen wat honden dan altijd doen, maar ik loop door nadat ik de eigenaar van de hond goedemorgen heb gewenst. Al snel voegt Jack zich weer, zoals verwacht, bij me en samen verlaten we het park door het voetgangerspoortje. Deze keer doe ik hem wel even aan de lijn bij het oversteken, omdat er auto’s rijden op de weg. Maar langs de wetering mag hij weer los.
We stappen stevig door. Een wandelaar komt ons tegemoet. Jack loopt op hem af en snuffelt even, zoals hij dat vaker doet bij wandelaars die we tegenkomen.
Ik concludeer dat de persoon zich er niet aan stoort en loop door. Tot ik na een poosje omkijk en zie dat Jack terug is gelopen, achter de wandelaar aan. Dat is vreemd, die meneer zal wel heel lekker ruiken, denk ik. Ik roep Jack, en fluit, maar hij schijnt het niet te horen en volgt de wandelaar op de voet. Alsof dat zijn nieuwe baasje is.
Ik blijf waar ik ben, want ik ben gewend dat Jack vanzelf weer naar me toe komt. Maar hij komt niet. Hij blijft bij de wandelaar, die inmiddels alweer bij de oversteekplaats is. En oversteekt. Ik kan Jack nog maar net ontwaren als een kleine zwarte stip met een wit kontje.
Nu begin ik te hollen. Terug de hele wetering langs. En ik roep en ik fluit.
Die meneer moet wel héél lekker ruiken.
Eindelijk ben ik kennelijk voor Jack binnen gehoorsafstand en hij draait zich om, zodat hij me ziet. Ik sta stil en roep weer. Dan, eindelijk, beweegt hij in mijn richting.
Als hij bij me is, zeg ik ‘zit’ en hij zit, als de braafste hond van de wereld. Ik bevestig de lijn aan zijn tuigje en houd hem aan de lijn en aan de hiel, de hele weg terug naar huis. De lengte van de wetering, plus de lengte van onze straat, wat ook al een flink eindje is. Een goede oefening voor hem in naast lopen, zonder telkens te snuffelen aan elke boom, pol of struik.
Aangekomen in onze straat, zie ik een man in een groot rechthoekig vaartuig, die de sloot aan het ontdoen is van alle riet. Dat ruik je. Het is een merkwaardige muffe geur, helemaal niet fris en groen. Zal wel nodig zijn, maar ik vind het jammer, die kale boel.
Toen ik bezweet en wel thuis de deur achter ons sloot, realiseerde ik me dat mijn stappenteller niet aan mijn pols maar nog in de oplader zat… dat overkomt mij nou nooit!
Hilde schrijft 