Toen ik een kind was leerde ik in de kerk dat God een wraakzuchtige oude man was met een lange grijze baard, die vanuit de hemel neerkeek op de aarde, die hij vol trots zijn schepping noemde.
Ooit in Amsterdam, aan de voet van de Westerkerk, werd ik aangesproken door een Amerikaan die me vroeg of ik wel eens in de kerk kwam. Hij vertelde dat hij heftig twijfelde aan het bestaan van God. Want, zo zei hij, “we, Americans, have been on the moon and there was no God.” Ik antwoordde toen: “but you have not looked beyond the moon!” Hij viel stil en sprak aarzelend “…oh… yes… beyond the moon…!” Volgens mij heb ik toen een zieltje gered.
Toen ik jong was meende ik er goed aan te doen om regelmatig naar de kerk te gaan. Ik heb dat volgehouden tot ik twee opgroeiende kinderen had, die ik goeddeels in mijn eentje grootbracht. We hadden het niet breed, maar dit wist ik vrij aardig te verbergen voor de jongens. Denk ik. Hoop ik. Soms hadden we iets extra’s bij het eten, bijvoorbeeld met restjes van de vorige dag, en dan zei ik blij: “Alleen heel rijke mensen hebben dat!”
Op een dag kreeg ik bezoek van de dominee. Hem was het kennelijk ontgaan dat het bij ons geen vetpot was. Hij vertelde me doodleuk dat het mijn plicht was om 10% van mijn inkomen aan de kerk te doneren. Ik heb de beste man zonder verdere uitleg mijn huis uit gebonjourd en kort daarop mijn lidmaatschap van de kerk opgezegd.
Dat neemt niet weg dat ik van jongs af aan heb geleerd om respect te hebben voor al het natuurlijke en het bovennatuurlijke, het zichtbare en het onzichtbare. Ik zie dan ook met grote verbazing en boosheid hoe een hardlopende dame achteloos haar lege blikje op het pad gooit. Als het nog vol is, kan ze het wél bij zich houden… Gebruikte mondkapjes, overal liggen die dingen. Hoezo moeten die in het gras belanden? Ik zou het toejuichen als we zouden stoppen met deze nestbevuiling. Ik verlang naar de schone straten en parken zoals die er zijn in sommige landen, zoals Engeland. Waarom kan het daar wel? Door de zeer hoge boetes die er staan op ‘littering’? Ik denk het.
De natuur houd ik graag in ere, evenals de prachtige aarde waarop wij leven, de vogels, de dieren, de bomen, de bloemen. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Zoals in mijn geval twee kanjers van zonen die uitstekend zijn terechtgekomen, plus nog een boel dierbare familieleden van allerlei soorten. Ik prijs me gelukkig met een lieve, zorgzame man, een huis met een tuin erachter, een hond. Ik geniet van muziek maken, luisteren naar muziek van en door anderen. Een goed boek lezen ook.
En boven alles: gezondheid. Elke morgen als ik zomaar mijn bed uit kan stappen, zeg ik: “Yes, het is weer gelukt!”
Alleen heel rijke mensen hebben dat.
Hilde schrijft 