Ik ben al een heel eind in Les Miserables van Victor Hugo. Ik heb inmiddels Jean Valjean grondig leren kennen, maar ben nu aangekomen midden in de slag bij Waterloo, waarvan Victor Hugo in dit boek minutieus verslag doet, ook van zijn eigen verontwaardiging over de exorbitante kosten van elke afgevuurde kanonskogel terwijl er zoveel mensen honger en gebrek lijden, op elke straathoek, maar ook over de hele wereld, waarom in godsnaam!
Dit lijkt allemaal zo sterk op het criminele werk van de vermaledijde Russen nu, dat ik nu en dan gallisch wordt van de bloedige verhalen. Ik besef goed dat niet alle Russen vermaledijd zijn, net zoals ook in de 2e wereldoorlog niet alle Duitsers vermaledijd waren, en net zoals zowel toen als nu in Nederland (of waar dan ook) niet alle mensen schatjes waren en zijn.
Niet voor niets lees ik soms op twitter dat mensen gestopt zijn met het volgen van het nieuws, domweg omdat het ze te veel wordt. Ik kan dat goed begrijpen. Sterker nog, vanmorgen, op de tijd dat ik gewoonlijk in bed alvast het nieuws doornam, ben ik eens even iets heel anders gaan lezen. Niet Les Miserables, maar een welkome onderbreking: Francis v Broekhuizen’s “Bij twijfel Hard Zingen.” Ik kwam het boek op het spoor toen ik het in de boekhandel oppakte en even doorbladerde. “Leuk”, dacht ik. Ik schafte het onmiddellijk aan op mijn e-reader, toch weer de helft van de prijs van het papieren boek. Ook zijn onze boekenkasten al vol, en scheelt dat weer in de bomenkap.
Iedereen die muziek maakt zal veel van zichzelf herkennen in de verhalen van Francis. Haar jeugd, haar schooltijd, noten lezen, prima vista muziek maken, uit het hoofd spelen, of in haar geval zingen – wat ze overigens vrij probleemloos kon al vroeg in haar jeugd – de moeilijkheden liggen voor het oprapen, maar er zijn ook veel grappige anekdotes en verhalen over warme vriendschappen.
Ik heb het nog niet uit en verheug me op het moment dat ik weer verder kan lezen.
Hilde schrijft 