De leraar vond het een goed idee als we allemaal een penfriend zouden hebben in Engeland. Dat was goed voor je Engels. Ik had er uiteindelijk twee, een meisje, Pamela, en een jongen, Tom, beiden ongeveer even oud als ik. Het meisje hield er al tamelijk snel mee op, met dat schrijven, de jongen niet. Dat ging langer duren. Heel lange brieven schreven we aan elkaar en die brieven werden hoe langer hoe liever. Hij heeft zelfs tweemaal de oversteek gewaagd, op zijn kleine motorfiets, om mij thuis te bezoeken. O wat waren we verliefd!
Maar aan alles komt een eind, zo leerde ik toen we een paar jaar verder waren.
Na de middelbare school studeerde ik Engels, vasthoudend aan de taal die me zo lief was. Ik werd lerares Engels en gaf les op middelbare scholen, dat heb ik twintig jaar gedaan. Vervolgens was ik nog eens ruim dertig jaar beëdigd vertaalster Engels, met mijn eigen vertaalbureau Big Ben Translations. Zoals de slager zich inspant om elke gehaktbal tot een succes te maken voor zijn klanten, zo vertaalde ik met enthousiasme en ouderwetse ijver en punctualiteit elke tekst, groot of klein, die me werd voorgelegd.
In gedachten zie ik “mijn” geliefde Engeland steeds verder wegdrijven van het Continent. Verder en verder… en nog verder, net zo lang tot het te laat is en de kloof niet meer kan worden overbrugd. In een nog vaak terugkerende droom zie ik mezelf eenzaam staan op een hoge heuvel in Midden Engeland. Ik kijk uit over het wijde landschap om me heen. Meer vertelt de droom me niet. Altijd kom ik terug uit de droom met een pijnlijk gevoel van eenzaamheid.
Nog ben ik mijn penfriend van toen niet vergeten, vraag me nog vaak af, waar zou hij wonen? Is hij gelukkig getrouwd? Heeft hij kinderen? Kleinkinderen misschien ook?
En nu is er definitief de Brexit. Hier beperk ik mijn onderkoelde reactie tot “wat een domme actie, dat is met geen pen te beschrijven.”
Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit slechts een politieke actie is van een kostschoolknaap die zich had voorgenomen iets belangrijks, wat dan ook, in de Britse geschiedenis neer te zetten.
Dat ik anglofiel ben, daar is geen Boris Johnson tegen gewassen. Dat zit dieper dan politiek, daar helpt geen Brexit tegen.
Hilde schrijft 