We werden 69. Mijn tweelingzus en ik. Heel mooi, op zich.
Wel stond de gedachte me tegen dat we alweer onze verjaardag zonder elkaar zouden vieren. Net als zoveel vorige verjaardagen. Zo gaat dat als je elk je eigen leven hebt, inclusief kinderen en kleinkinderen, vrienden en vriendinnen, die je graag komen feliciteren. Logisch. Het gevolg is al die jaren geweest dat we elkaar’s verjaardagen misliepen.
Dat moet toch een keer anders kunnen, dacht ik.
Het toeval wilde dat mijn tweelingzus en mijn zwager kort daarvoor onverwachts bij ons op de stoep stonden, omdat ze toch in de buurt waren. Ik vroeg aan mijn zus:”Zeg, die kinderen van jou, die kunnen misschien ook niet zo gemakkelijk komen op een doordeweekse dag? Kunnen we niet van de gelegenheid gebruik maken en die avond met ons viertjes uit eten gaan?” Dat voorstel viel goed, gelukkig.
Deze verjaardag zou ik met mijn tweelingzus vieren, voor het eerst in misschien vijftig jaar. Deze keer moesten zij en ik dus een keer de overige familie missen op deze feestelijke dag. En dan denk je ach, die zien we snel weer. Maar dat is niet hetzelfde.
Het etentje was geweldig geslaagd, we hadden grote pret, in een restaurant dat voor beide stellen goed aan te rijden was. We hebben alle vier genoten, niet alleen van het eten, maar vooral ook van elkaar’s gezelschap. We spraken af bij het afscheid, dat als we ooit naar een bejaardenhuis moesten, dat we dan naar hetzelfde zouden gaan, dan hadden we tenminste elke dag lol.
Maar ja, zelf miste ik de kinderen wel, en dat voelde ik de volgende morgen nóg.
Hilde schrijft 