Het minste probleem

Maandagavond, orkestrepetitieavond. Ik had me enigszins triestig geïnstalleerd op mijn luie stoel. Dekentje over de benen, haakwerkje, flinke kop thee.

Die middag had ik al trombone gespeeld, een vol uur, omdat ik ’s avonds niet komen mocht. Er mogen maar 30 mensen komen naar de wekelijkse repetitie van het harmonieorkest* (dat meer dan 40 leden telt) en het clustersysteem dat het bestuur had bedacht, betekende dat ik voor vanavond buiten de boot viel, dus vandaar. En piano had ik ook nog gespeeld na het avondeten, om toch het gevoel te krijgen nog íets aan muziek te doen vanavond. Maar ja, de orkestrepetitie missen, wat voelde dát als een straf die ik niet had verdiend.

Enigszins verongelijkt pakte ik mijn haakwerkje bij de thee en ik dacht stilletjes “ja hoor, gaan jullie maar lekker repeteren met elkaar, ik vermaak me wel met de haaknaald en de zachte draad, waaruit ik een fraaie placemat tover.”

De thee was net op en het was tijd om de TV aan te zetten voor het journaal, toen mijn mobieltje aankondigde dat Louise belde. Verbaasd nam ik op en ik hoorde haar zeggen dat er twee zieken waren in haar cluster en of ik toch nog komen kon… enigszins beduusd hoorde ik hoe ze vroeg of ik dat nog zou redden… onze repetitie begon om kwart over acht! Ook een coronamaatregel: normaliter starten we om 20:00 uur, maar nu beginnen we een kwartier later om te voorkomen dat de leden van het harmonieorkest bij binnenkomst de vertrekkende luitjes van het leerlingenorkest kruisen op de gang… om die anderhalve meter goed te handhaven.

“Sjee, dan ga ik nu heel snel mijn schoenen aantrekken”, riep ik tegen Louise. “Ik zal wel ietsje later komen, maar ik kom eraan!” Ik racete naar boven om de trombone in het foedraal te doen en mijn muziekmap in te pakken. Toen in de keuken snel mijn theebeker-om-mee-te-nemen gevuld en in mijn tas gedouwd (er mag tijdens de pauze geen koffie en thee geschonken worden volgens het protocol), en wég was ik.

Ik was zelfs nog op tijd om de eerste noot mee te spelen, hoewel ik nergens de snelheidslimiet heb overtreden, volgens mij.

Bij binnenkomst bedankte ik Louise, die wel kon zien, denk ik, dat ik superblij was dat ik toch mocht komen. Ik kon haar wel zoenen, maar ja, dat was tegen het protocol hè…

Iedereen was verbaasd mij te zien, want in de mail hadden ze gelezen dat ik afwezig zou zijn. En dat ik ‘s middags al trombone had gespeeld, in plaats van vanavond…

Het was een fijne repetitie, met veel vrolijke noten. En hoe ik speelde, nee, niet alles was perfect, nóg niet, ik weet het dekselsgoed, maar het meeste was volgens mij wél in orde en wat er wel was in elk geval, was mijn stralende blijdschap omdat ik toch nog mee mocht doen. Want, zoals Ad (voorzitter en bassist) schreef:”samen repeteren is voor mij altijd weer een cadeautje”. Dat geldt voor al onze orkestleden, en voor iedereen die in groepsverband muziek maakt. Je leeft er zo ongeveer de hele week naartoe.

Toen ik weer thuis in mijn luie stoel zat, bemerkte ik pas dat ik tot op de botten verkleumd was. Oh, die ijskoude voeten! Ons harmonieorkest repeteert namelijk, om goed te ventileren, met de ramen open, ook nu het buiten al flink aan het herfsten is. En dan heb ik nog het geluk dat ik trombone speel, wat aardig wat verwarmende lichaamsbeweging vereist.

Al die mensen die, om deze om de tweede golf aangescherpte regels te handhaven, niet met hun normale dingen mee mogen doen, hun normale leven mogen leiden en dus triestig thuis zitten, wat een verdriet! Ik had vandaag geluk, maar dat zal niet aldoor zo zijn. En een heel stel mensen hadden die meevaller niet vandaag.

Dit alles met dank aan de lui die er met de pet naar gooien, naar de regels, de maatregelen, de protocollen, de mondkapjes ook. Mensen die vinden dat hún lolletjes niet mogen lijden onder deze ongelooflijk tragische toestand van meer dan een miljoen doden wereldwijd; van ziekenhuizen die de toestroom van ernstig zieken niet of nauwelijks aankunnen; levens die verwoest worden; families die elkaar niet vrij mogen bezoeken, elkaar niet mogen knuffelen; beperkingen die gelden voor alle dingen die normaal zouden moeten zijn. Zoals mooie optredens verzorgen met ons orkest. Zoals een jarig kleinkind bezoeken op de grote dag zelf, want dat is te riskant als alle andere familieleden dan óók komen. Ja dat is heel erg, geloof me, dat je dan op een andere dag moet gaan. Zo zijn er nog heel veel meer ongelooflijk trieste situaties waarin mensen door Covid19 terecht zijn gekomen, ik hoef ze niet allemaal op te noemen. U kent er zelf vast nog veel meer. Dan is wel of niet samen mogen of kunnen repeteren nog het minste probleem.

*De Bazuin De Meern