Ik vond een notitie terug van zondag 15 december 2019 en las met plezier hoe alles gewoon nog kon voordat een ellendig virus dat allemaal grondig verpestte. Maar we wisten toen nog niet dat dit ons boven het hoofd hing. Tijd om even herinneringen op te halen, ik hoop dat je het leuk vindt om te lezen.
Gisteren speelden we mee tijdens de Lichtjesroute in De Meern. Eerst met de Feestband in Castellum. Dat had buiten gemoeten, maar het regende. We stonden op een kluitje in het halletje te spelen. Daar kwamen de wandelaars langs, om even stil te staan en te luisteren naar de kerstliedjes die we speelden. Zelf speelde ik niet best. Was weleens “de weg kwijt” tussen de noten, of wilde harder blazen dan mijn embouchure toeliet. Vervelend, maar niemand zei er iets van, hopelijk merkten ze het niet.
Daarna naar de Mariakerk, waar we met het harmonieorkest zouden spelen. Ik kreeg met mijn stoel (die ongebruikt bleef, omdat de ruimte in Castellum waar we speelden te klein was voor stoelen) een lift van Ad. Drie kwartier later speelden we in de kerk. Daar ging het allemaal relaxter. Wij zaten boven, “in het koor”. Hier waren we vrijwel onzichtbaar voor het publiek, dat ook hier tijdens de lichtjeswandeling langskwam en stopte om naar de muziek te luisteren. Maar we waren deste beter te horen. Ruud vond het erg mooi klinken. Hij vertelde dat het publiek telkens omhoog keek naar waar de muziek vandaan kwam en dat men stil bleef staan om te luisteren. Hij zat in zijn eentje in de kerkbanken, erg ongezellig. Ik zat in onze pauzes wel telkens even bij hem. Toen Ad hem kwam vragen hoe het klonk, grapte Ruud:”Ik ben meteen weer naar buiten gelopen.” Ad snapte wel dat het een grapje was.
Hilde schrijft 