Ik begon de dag met mijn superyoga-oefening. Die bestaat vooral uit strekken en armen versterken. Voelt fijn aan. Op dagen dat ik dat oversla voel ik me beslist minder fit.
Na het ontbijt met Ruud maakte ik een extra lange wandeling met de hond. Langs de wetering kan hij lekker los hollen en ik kan marcheren, waar ik zo van houd.
Al een aantal dagen heb ik geen trombone gespeeld. Ik voel me niet gestimuleerd zo zonder orkestrepetities. Er zullen voorlopig wel geen optredens zijn, dus wat heeft het voor zin. Tot ik op facebook een paar kinderen op een foto zag die op straat een concert stonden te geven. Om alle thuiswerkers op te vrolijken, zo lief. Ik dacht:”Kom op Thijs (in zo’n geval noem ik mezelf bij mijn meisjesnaam), hoezo heb je een stimulans nodig? Aan de slag jij!“
Vanmorgen dus toch mezelf maar een schop gegeven en gespeeld. Voor mezelf. Ik bedacht dat er ooit wel weer ergens opgetreden gaat worden en dan wil ik wel nog mijn embouchure hebben, die ik in vele jaren heb opgebouwd. Hij was er nog hoor, de embouchure, ik heb goed gespeeld.
Piano spelen doe ik wel elke dag, merkwaardig genoeg, ondanks dat mijn lerares zich ziek heeft gemeld. Ik heb haar beloofd “voorzichtig verder te gaan in mijn lesboek”. Dus ik heb alvast zelf extra huiswerk in mijn schrift gezet.
Ruud kwam om elf uur thuis met de Jumboodschappen, maar zonder… ja hoor, zonder wc-papier. Alles weggehamsterd. Ik ben op de fiets gestapt, een winkelcentrum verderop zou meer kans geven, hoopte ik. Daar is de Appie. Ik liep de winkel in en koerste rechtstreeks af op de juiste afdeling, maar helaas… uitsluitend lege schappen. Wel bij de kassa’s lange rijen mensen, die niet genoeg afstand hielden. Blij dat ik er snel langs kon lopen, zoefde ik weer naar buiten. Ik had nog een kans: de Lidl. Hoera, die had nog liggen. Dus ik heb een groot pak meegenomen. Geen idee of de kwaliteit goed is, maar goed, we hebben althans iets.
Wat ik niet snap, is dat het systeem van bevoorrading van de Jumbo en AH dit idiote fenomeen van pleepapierhamsteraars kennelijk ook niet aankan, terwijl je weet dat er grote voorraden zijn. Je zou denken ‘stuur es even een extra vrachtwagen of drie met dat spul naar de winkels.’ Maar ja, ik zit niet in die business, dus ik moet maar geloven dat dat niet, of in elk geval onvoldoende, kan. Maar raar is het. En vreselijk voor al die mensen die niet zo makkelijk die extra moeite kunnen doen om er wat van in de kast te hebben. Dat doen de hamsteraars hun buren aan.
Enfin, tijd voor de lunch, dan ga ik daarna piano spelen. Voor Ruud en voor mezelf. Geen stimulans nodig.
Hilde schrijft 